Narastające dowody wskazują, że nadmiernie aktywny układ endokannabinoidowy (ECS) może przyczyniać się do rozwoju cukrzycy, sprzyjając pobieraniu i gromadzeniu energii, zaburzając zarówno metabolizm glukozy, jak i lipidów, wywierając proapoptotyczne działanie w komórkach beta trzustki oraz ułatwiając stan zapalny w wyspach trzustkowych. Ponadto hiperkalcemia związana z cukrzycą również została wskazana jako czynnik wywołujący zakłócenia w ECS, nasilając procesy patologiczne wspomniane wcześniej, co ostatecznie prowadzi do błędnego kręgu. Przekonujące dowody z badań przedklinicznych wskazują, że ECS wpływa również na cukrzycowo-indukowany stres oksydacyjny, stan zapalny, włóknienie i następujące po nich uszkodzenia tkanek w narządach docelowych powikłań cukrzycowych. W tym przeglądzie przedstawiamy aktualizację dotyczącą roli ECS w patogenezie cukrzycy oraz mikronaczyniowych powikłań cukrzycowych (retinopatii, nefropatii i neuropatii) i powikłań sercowo-naczyniowych. Omawiamy również potencjał terapeutyczny związany z ukierunkowywaniem ECS.
Główny psychoaktywny składnik Cannabis sativa, Δ9‐tetrahydrocannabinol (THC), został zidentyfikowany 50 lat temu. Od tego czasu wiele wysiłku zostało skierowane na identyfikację endogennych związków, których działanie biologiczne jest naśladowane przez THC, oraz na wyjaśnienie ich roli w różnych procesach fizjologicznych i patologicznych. Układ endokannabinoidowy (ECS) obejmuje endokannabinoidy (ECs), enzymy regulujące ich produkcję i degradację oraz receptory, przez które przekazują sygnały. Anandamid (AEA) i 2-arachidonoylglicerol (2-AG), najbardziej zbadane endokannabinoidy, to biologicznie aktywne mediatory lipidowe produkowane z fosfolipidów błony komórkowej. ECs są syntezyowane „na żądanie”, AEA głównie poprzez hydrolizę N-arachidonoylofosfatydyloetanolaminy przez fosfolipazę D, a 2-AG z diacyloglicerolu przez diacyloglicerol lipazę (DGL), choć istnieją również równoległe ścieżki biosyntezy. Po wytworzeniu, AEA lub 2-AG są natychmiast uwalniane, aby oddziaływać na swoje receptory, a następnie szybko degradowane przez hydrolazę amidu kwasu tłuszczowego lub lipazę monoacyloglicerolową (MGL) odpowiednio. Efekty ECs są przekazywane głównie przez sprzężone z białkiem Gi/o receptory kannabinoidowe 1 lub 2 (receptor CB1/receptor CB2), z możliwym zaangażowaniem dodatkowych receptorów, takich jak GPR-55. AEA sygnalizuje głównie za pośrednictwem receptorów CB1, podczas gdy 2-AG jest pełnym agonistą zarówno receptorów CB1, jak i CB2. Aktywacja receptora prowadzi do różnorodnych odpowiedzi biochemicznych, w tym hamowania kanałów wapniowych zależnych od napięcia i aktywności adenylanu cyklazy, prowadząc do obniżenia poziomu cAMP, a także aktywacji kanałów K+, fosfolipaz i szlaków MAPK, te ostatnie za pośrednictwem mechanizmów niezależnych od białka G (Howlett et al., 2010; Horváth et al., 2012).
źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4941127/